So determined, Selma was crossing the areas through shortcuts. She avoided being recognised by passengers: "I have courage and intelligence to do it; uts a matter of life!" The woman arrived at the target spot after a long while. She approached the bushy green fence and sneaked in at a stratgic point where everything was visible to her. 

في رواية «حياة معلقة»، يحكي الروائي الفلسطيني «عاطف أبو سيف» عن موت «نعيم»، صاحب المطبعة الوحيدة في المخيّم، برصاص جيش الاحتلال الإسرائيلي. ونعيم الذي اعتاد أن يقوم بطباعة ملصقات الشهداء الفلسطينيين في المخيّم، يرفض ابنه أن يتم طباعة ملصق له، في نقاش عميق حول مفهوم البطولة والجدل حول الاشتراك مع الحياة أو نفيها. لكن هذا الموت يغير الكثير من تفاصيل الحياة الهادئة الواقعة على تخوم المخيّم

Très jeune, Rahmana est d'une grande beauté. Elle fait tourner les têtes et fait battre les cœurs. Mais elle est condamnée à vivre dans l'infortune. En effet, ses rêves sont trop grands pour trouver leur réalisation dans le cadre du faubourg de Bab Souika. Une telle beauté n'est pas destinée à être enfermée dans une maison ordinaire. Ce serait un crime. Or, non loin de chez elle, à un jet de pierre, s'élèvent les palais somptueux. Du fond de la médina, son ambition la projette vers les hauteurs de La Kasbah, vers la gloire, la vie dans l'aisance et le pouvoir. Certes, seuls quelques pas séparent la jeune fille du palais mais nombreux sont les obstacles qui se dressent sur son chemin pour l'empêcher d'atteindre son but.

"Qu'est-il resté des agonisants du Cambodge ? Une grande photo de la star américaine tenant dans ses bras un enfant jaune. Qu'est-il resté de Tomas ? Une inscription : Il voulait le Royaume de Dieu sur la terre. Qu'est-il resté de Beethoven ? Un homme morose à l'invraisemblable crinière, qui prononce d'une voix sombre : "Es muss sein !" Qu'est-il resté de Franz ? Une inscription : Après un long égarement, le retour. Et ainsi de suite, et ainsi de suite. Avant d'être oubliés, nous serons changés en kitsch. Le kitsch, c'est la station de correspondance entre l'être et l'oubli."

زوايا عمياء هي رواية الأزهر الزناد السادسة، وهو كالعادة يفاجئنا بتنوع سجله الأدبي، إذ يكتب الرواية الإجتماعية، تارة، ورواية الخيال العلمي تارة أخرى، وها هو يفاجئنا برواية مدارها الغموض والجريمة. وفي جميعها غوص على جوهر الإنسان يتجلّى في مظاهر متنوّعة شاملة في تلافيف الأسطر والصور العميقة. لن تفلت من أسر هذا الكتاب حتى تبلغ الصفحة الأخيرة. والقشعريرة لا تفارقك فهي تسري في جسدك وأنت لا تنفك تلتفت خلفك، متوقعا أن يبرز القاتل فجأة من إحدى الزوايا العمياء

يوغل جمعة شنب، في مجموعته "بنت الحرام" في عوالم وجودية تجترح أسئلة عن الماهية والمصير والوجود، وتنشر أسئلة فلسفية غائرة تحت سطح مراوغ قوامه الحدث المألوف أو المحتمل، تذوب في السخرية التي تقترن بحسّ الفكاهة

Pierre et Françoise forment un couple libre, observé avec admiration et jalousie par leur entourage. Françoise s'est prise d'affection pour une jeune femme qui vit à Rouen et peine à définir son avenir : Xavière. Elle décide de l'accueillir à Paris pour tenter de la guider.

Par son attitude désinvolte, Xavière va amener Françoise à s'interroger sur son existence et sa relation avec Pierre, afin d'assumer sa liberté et celle des autres.

الحب لازمو يحررك، يزينك، يداؤيك، ينحيلك العقد، يضوي ثنيتك، يخليك ترقد وتقوم فرحانة، هو اليد اللي تطلعك الفوق وتحطك في مقام يليق بيك وتدزك القدام باش تخرج منك أحلى ما فيك

زلزل الخبر أرجاء الضاحية الصغيرة ونشر فيها موجة من الفزع فهذا الصباح تم العثور على جثة نجوى فاتنة القرية غارقة في بحيرة إشكل. هكذا تنمو الحكايات كنباتات شيطانية، وتتعدّد الروايات، وينسلخ ماضي نجوى كورق حائط متهالك كاشفا عن حقائق مذهلة وتفاصيل كابوسية، نتعرّف من خلالها على كواليس ضاحية تجيد دفن الأسرار. تتجاوز إيناس العباسي أبعاد رواية التشويق العادية لتلقي بنا في عاصفة من الأسئلة الوجودية، لعلها محاكمة صامتة لنظام كامل

كان كل ما فيها يبكي، ولذلك تسرع إلى غرفتها حتى تصلها قبل اهتداء الدمع لعينيها، فتلقي بنفسها على ما سموه فراشا، وتبدأ بتحسس جسدها كله محاولة الإطباق عليه بكفيها لعلها تسكت بكاءه. والعينان تسكبان كل ما يرد إليهما من ماء مالح. كانت تموج في فراشها وهي تتحسس جسدها وتحاول ضبط تنفسها المتفلت لو أن أي عاملة من العاملات في المأوى وضعت أذنها على باب غرفة هيفاء لاستمعت إلى خليط أصوات عجيب. يعرف الناس صوت البكاء، ومع كل تنوعه واختلافه من إنسان إلى آخر، يظل صوتا معروفا وقابلا للإدراك، أما صوت مكابدة البكاء وكبته، فهو صوت غريب لا يتشابه فيه بشريان

J'avais dix-sept ans, uniquement. J'avais des rêves, des ambitions … Je voulais terminer mes études, devenir enseignante, orner ma vie, visiter les musées, les îles et les pays. Je voulais être libre comme la mer, comme l'air, comme le vent! Je voulais être une femme indépendante. Je n'ai jamais aimé le sentiment d'être possédée. Mon désespoir était profond, si profond. Aux vacances d'été, tout était préparé. Je me résignais à mon destin. J'ai porté une robe blanche comme toutes les mariées.

« Mon père, on va bientôt vous demander de bénir le corps d'une femme à l'asile.

- Et alors, qu'y a-t-il d'extraordinaire à cela ? demandai-je.

- Sous sa robe, c'est là que je les ai cachés.

- De quoi parlez-vous ?

- Les cahiers... Ceux de Rose. »Ainsi sortent de l'ombre les cahiers de Rose, ceux dans lesquels elle a raconté son histoire, cherchant à briser le secret dont on voulait couvrir son destin.