يا لهذا الحرف كم يرنو سعيدا

في تفاصيل الحكاية ..

كم ..من حالة للوعي تشدو فوق جرح صامت

في ثنايا الشوك..

أظلمت كل العيون

كنت أمضي في ثناياهم جروحا

كان خطوي والظلام..

لهفة للنّور تشدو

جدولا ينسابُ في قلب الشجن

" حالة للوعي ترنو  في سأم"..

سنشفى ..تكلم قلبي :

"تُرى هل ظفرت بهذا الزّمن ؟"

أوان الحنين إلى كل وعي

وكلُّ امتحان لهذا الوطن ..

(مقطع من قصيدة "حالة وعي")

حد ما يعرف وين يهزني التخمام و لا فاش نخمم و إلا سر الضحكة لي نضحكها بيني و بين روحي كي نصنع فيلم و نشيخ بيه، كي نتذكر نهار موش عادي كنت ناسيتو، و قداه أحلام و أمنيات تهبطلي في الليل و الحكايات ألي صارت بالحق و الأخرى لي مازالت جرد سيناريوات. حد ما يعرفني خلفي...

ساعات نغزر للمراية و نحاول نفهم لي نرى فيه زعمة حقيقة ولا منام؟ نحل عينيا مليح... لا مانيش نحلم. هذا وجهي إلي في المراية أما مذبال و كل شيء فيه متبدل و خزرتي ما تتفهمش...

"Qu'est-il resté des agonisants du Cambodge ? Une grande photo de la star américaine tenant dans ses bras un enfant jaune. Qu'est-il resté de Tomas ? Une inscription : Il voulait le Royaume de Dieu sur la terre. Qu'est-il resté de Beethoven ? Un homme morose à l'invraisemblable crinière, qui prononce d'une voix sombre : "Es muss sein !" Qu'est-il resté de Franz ? Une inscription : Après un long égarement, le retour. Et ainsi de suite, et ainsi de suite. Avant d'être oubliés, nous serons changés en kitsch. Le kitsch, c'est la station de correspondance entre l'être et l'oubli."