François G. Bussac a tellement de flèches littéraires à son arc qu'il est ardu d'en trouver qui ne soient pas à l'aune de l'amour des mots. Dans son carquois, on peut bien sûr dénicher d'autres réminiscences bien ancrées : celles du diplomate culturel ou encore du voyageur qui a sillonné le vaste monde.

Toutefois, ses plus vibrants voyages, François G. Bussac les a entrepris entre les pages des livres, dans le vertige des bibliothèques et du haut des tribunes de lecteurs à haute voix. À ce titre, ses années tunisiennes ont beaucoup compté et, dans de fertiles synergies, ont ouvert de nombreuses portes devant les bonnes volontés liées par l'amour des belles lettres.

Parues en 1907, voici les premières aventures d’Arsène Lupin, le bandit qui est aussi le héros, dont Maurice Leblanc rend sympathiques les exploits malhonnêtes. Lupin ne vole jamais par avidité, mais toujours pour le panache. Ce dom juan du crime exprime la quintessence de l’esprit français Belle Epoque !

قعدت ساعة ساعة نتلمحها في فرح من بعید، تزيد ناري تلهب ونمرض ونروح عيني نقبل العزاء لين قرب وقت مرواحي للبلاد خاطر الخدمة اللي مشيت على خاطرها في القرية هذيكا قريب توفي. وقتها صارت المعجزة !

مانعرفش لوكاني معجزة والا رحمة من عند ربي باش يبردلي کنيني... المفيد اللي المرا اللي حبيتها تعارکت مع راجلها وبالتنر فیز خرج من سینتو و طلقها بالثلاث وبعدها ندم وكلى البصل وحب يرجعها. أما الشريعة واضحة في الحكاية هاذي، ما فا حتى راجل ينجم يرجع مرتو بعد ما طلقها بالثلاث كان لما تعرس براجل آخر. وجرات العادة والغرف بأنهم يعرسوا للمرا هذيكا بر اجل على ليلة وحدة ويحلف بيمين على شرفو أو يطلقها من غدوة. الراجل المحتل هذا اسمو التياس.

أكد ابن خلدون أن من طبيعة البدو «انتهاب ما في أيدي الناس وإن رزقهم في ظلال رماحهم وليس عندهم في أخذ أموال الناس حد ينتهون إليه بل كلما امتدت أعينهم إلى مال أو متاع أو ماعون انتهبوه». وذكر أحد الرحالة عن سكان البادية بالمغرب : «لتقديم معرفة جيدة حول هذه الشعوب يجب توضيح حياتهم اليومية، شعب بدوي، رعاة، يتسكعون في الهضاب الشاسعة، يحمل هؤلاء الرعاة عصا ... ترعى القطعان بهدوء وفجأة يتغير مالكها عقب عملية إغارة... » وحدد المثل البدوي الرزق في : حرثة أو ورثة أو دوكة نواجع

"La Cicatrice" de Bruce Lowery, récit autobiographique, plonge les lecteurs dans l'enfance marquée par la Seconde Guerre mondiale. À travers les yeux d'un jeune observateur, le roman explore les cicatrices physiques et émotionnelles de la guerre, offrant une réflexion poignante sur la résilience. Porté par une écriture simple et captivante, le livre aborde la quête d'identité et la force intérieure nécessaire pour surmonter les épreuves.

يهتم هذا الكتاب بدراسة مسلك من تاريخ الذهنيات والمعتقدات الشعبية، التي تندرج فيها جملة الممارسات والطقوس ويمارسها المجتمع ويعتقد فيها أشد ما اعتقاد، وقد تصطبغ هذه الطقوس بطابع ديني عقدي مثلما هو الحال في المجتمع التونسي، وسوف نخصص هذه الدراسة للبحث في بعض ممارسات السحر والشعوذة" وطقوسها ، حيث تنتشر ممارسته ويدرج ضمن النسق العقدي الإيماني للتّونسيّين. وتتبادر إلى الذهن عدة تساؤلات ترتبط بهذه الممارسات والطقوس السحرية خاصة بعد تعمقنا في البحث والتساؤل الأهم بالنسبة إلينا دائما والحاضر بقوّة أثناء تفكيكنا لهذا البحث هو إلى أي مدى يمكن للمنظومة الفكرية التونسية القطع مع كل ما هو اعتقاد سحري خرافي التؤسس لعقلانية متماسكة، تساهم بشكل أو بآخر في ترتيب أولويات المعتقدات

هل فعلها؟" و"ليبوريلا": قصّتان بديعتان للكاتب النمساوي ستيفان زفايغ، تكشفان عن الروابط الخفيّة بين الإنسانيّ والحيوانيّ وتضعان الإنسان وجهًا لوجه مع حقيقته الباطنة..

حد ما يعرف وين يهزني التخمام و لا فاش نخمم و إلا سر الضحكة لي نضحكها بيني و بين روحي كي نصنع فيلم و نشيخ بيه، كي نتذكر نهار موش عادي كنت ناسيتو، و قداه أحلام و أمنيات تهبطلي في الليل و الحكايات ألي صارت بالحق و الأخرى لي مازالت جرد سيناريوات. حد ما يعرفني خلفي...

ساعات نغزر للمراية و نحاول نفهم لي نرى فيه زعمة حقيقة ولا منام؟ نحل عينيا مليح... لا مانيش نحلم. هذا وجهي إلي في المراية أما مذبال و كل شيء فيه متبدل و خزرتي ما تتفهمش...

Ceux qui souhaitent plonger dans la culture et les mentalités apparentes ou sous-jacents du Tunis séculaire et de ses réminiscences vont trouver dans «Nouba» de quoi se régaler ; car il s'agit d'un tableau mouvant, toujours vivant, du vivre ensemble proverbial d'un petit melting-pot dont se dégage une âme à la fois unie et plurielle, une atmosphère sociale, musicale diverse mais canalisée par des cadres ancestraux.
Les personnages sont si bien dessinés qu'on pourrait les percevoir, les apercevoir, les suivre et deviner sous leurs apparences les non-dits de leurs personnalités, de leurs actions. Ils ne sont pas toujours disposés à respecter les codes mais l'auteur les situe en permanence dans une démarche logique, esthétique et finalement passionnante à suivre.