الروايح اللي كانت تفوح مالمدينة، كانت تهز عروش القلب، شنية روايح؟ كان بنادم كي يتعدى كل دار يشم فيها ريحة تفولغ المخ .. دار تشم فيها ريحة معجون السفرجل بالقرفة وعود القرنفل، و ار ريحة الملاوي بزيت الزيتونة، ودار ريحة الكسكسي بالعصبان، ودار قاتو الدرع بالعطرشية، ودار ريحة الفريكاسي، ودار ريحة المبطن بالخرشف، ودار حلالم بالقديد، ودار ريحة المعقودة بالرنقة، وإلا ملوخية، وإلا مدفونة، بناضج، مدموجة، وساعة على ساعة ريحة البخور، وشق وداد، وإلا ريحة زليزية الحرقوس .. والخبز اللي كانو يطيبوه في الديار أنواع وأشكال عد وأغلط : خبز قمح، وخبز شعير، وخبز ذرة، وخبز مبسس، وخبز طابونة، وكسرة، وخبز غناي، وخبز فطير، وخبز أبراج، وخبز الشطيرة بالعظم، وخبز مالح بالدجاج والزوايد وإلا باللحم، إلخ .... يا حسرة يا زمان

Dans ce roman l’auteur retrace le parcours de Hlima et de ses quatre enfants, il n’est en effet question que de personnages en désarroi, fragilisés par les hantises du passé dans un monde miné par les incertitudes et de couples à la dérive se débattant désespérément contre l’indifférence et l’ennui.

Tout se fond, se confond et, à terme, s'effondre. Présent et passé se mêlent délibérément. Temps et espace se confrontent, perturbant mon atmosphère, bouleversant mon existence, et dévastant ma vie.
Je n'y suis plus. Je ne suis rien. Je me perds. Je m'oublie.
Je n'en peux plus.
Qui suis-je ?
Le présent s'effondre. Le passé s'installe.

Un conte traditionnel Tunisien. Cette retranscription s'inspire de versions de différentes conteuses Tunisiennes mais également des publications de l'Institut des Belles Lettres Arabes, dans les années 1940.

L'histoire est écrite en arabe Tunisien et en français pour un plaisir de lecture dans les deux langues. L'arabe Tunisien est la langue parlée en Tunisie. Il a véhiculé ce conte jusqu'à nous. Le sens de la lecture en arabe, de droite à gauche, à été choisi, car il participe à vous plonger dans l'univers de ce conte.

رقصت عفاف ليلة الحفل السّاهر على أنغام الموسيقى الشرقية دون تحفّظ فأبدعت. غمرها في تلك الليلة فرح و حبور مفاجئان لم تعرف سرّ حلولهما دون مقدمات أو مبرّر أو تفسير كمراهقة تكتشف براعم جسدها الزّهري. كانت تشعر بعينيه العسليتين تجوبان أرجاء جسدها. تعوّدت نقر عيون الرّجال على جسدها المُفعم أنوثة. ارتاحت لمرور عينيه فرقصت له وحده. لم تكن عيناه وقحتان بل كانتا حريريّتان حنونتان مُداعبتان ينساب منهما اشتهاء ناعم كريش نعام. استسلمت راضية مرضيّة لعينيه. كانت تحسّ بعيون الآخرين كريهة وقحة متلصّصة لزجة كمخاط. لم تهتم بشيء إلا بالرقص و بعينيه. كان جسدها خفيفا كنسمات ربيع قادم. قالت وجسدها يرتعش في رقصة على أنغام أغنية لأم كلثوم وعيناها تخترقان عينيه : "هذا الرّجل لي" دون أن تعطي أهمية للموانع و المتاريس والأعراف

آاااااي عندي وجيعة وجيعـة تشـوي، تشوشـط، تقرص، تسـطر، تـدڤ، تحـرق. قالـولي حريّة، قلتلهـم ربطيّـة وحبس بحكـم مؤبّد, عالم مدردر، مزفطر، رهدان، سكبان، واطي، مخاوز، دوني … عالم سيّب ضبوعتو، ليل هيّج ذيوبتو. مغاغـر بحنوشـاتهم، بحـورات ببالّعاتهـم، صحـاري بعواصفهـم، قوايـل بشـواطنهم، وانـا نتفـرج ونبلـع ونغص. نحب نحمر ونحرقص وندبّغ، نحب نكحل ونَصبغ ونتصّدر، نحب نبكي ونصيح ونعيّط، نحب نفرح ونغنّي ونشطح، نحب نكس! نحب ندڤدڤ واللي يجي قدامي نمشيه زيزي، يا دنيا وينك توّحشتو زينك .... جاوبنـي، كلمنـي، عنّقنـي، أمسـحلي دمعتـي، طبطبـلي عـلى كتفـي وقـلي علاش؟ تـي عـلاش يصـر فيّا هـذا الـكل؟

Raouf Medelgi : " l'heure où la désillusion s'empare de chacun et s'enracine de plus en plus dans le cœur du Tunisien, où la production littéraire post-révolution dépeint une société à la dérive, en proie au désenchantement et à la violence, Le Miracle de Méméti se place en porte-à-faux du pessimisme latent car si la situation est délicate, la foi en un avenir meilleur n'est pas impossible. "

Adam, jeune homme d'origine tunisienne vivant à Paris, s'était longtemps imaginé que la seule barrière qui le séparait du bonheur était sa situation professionnelle. Il était convaincu que le jour où il deviendrait écrivain, son existence coulerait d'elle-même, comme une rivière sans fin.

Quand son premier roman a fini par être publié, il a quitté son travail pour se consacrer à l'écriture. Il se voyait déjà entrer avec fracas dans le panthéon des génies littéraires. À cette époque, il vivait avec la femme qu'il aimait et tout allait bien, trop bien peut-être ... Car c'est justement dans ces moments-là que les tourments de la vie se glorifient de leurs plus grandes irruptions ...

على قشرة موز بدأت اليوم أكتب ردّا على حارس القفص الغبيّ، الذي ضحك مني البارحة وهو يقدّم لي الطّعام. و يشير اليّ ساخرا: يليق بك جلد القرد أيها الفتى. أنا لست الوحيد من البشر الدي يلبس جلد حيوان. كلّكم تلبسون جلود الذئاب والثعالب والنمور ... لكنّكم تكابرون. من يرفع الان اصبعه في اخر العالم ويفنّد كلامي هذا؟ لولا الحيوان و النّبات لبقيتم حفاة عراة كدود الجيف. ألم يلبس النبيّ يعقوب جلد نعجة ليباركه أبوه النبي اسحاق مكان أخيه عيسو. و رغم تحيّله فانّ اسمه لم يحذف من أنطولوجيا الأنبياء؟ انظروا ذلك الرجل الذي يسرق صوف النّعجة. و يحوّله معطفا أسود، حتى يضلل العدالة ويمسح اثار جريمته. ثمّ يدخل قاعة مكتظّة بالبشر ليحاضر عن الانسان والحداثة والقيم

يحمل هذا الجزء من السلسلة عنوان «وادي الذئاب المنسية»، وهو كناية على إسم أرض جديدة من الأرضي الغريبة التي تحيط بزيكولا، والتي يُفضي إليها سرداب فوريك، وفي هذه الأرض التي يحكمها شاهد السماء عاش البشر والذئاب والملديون في سلمٍ امتد آلاف السنين قبل أن يجتاز ذئبٌ رهيب إحدى العابرات الست، ويلتقي «موسى» الباحث عن أقرب فرصة للخروج من بلدته، ليتبدل كل شيء

Par une nuit brumeuse de décembre, une jeune femme est repêchée dans la Seine au niveau du Pont-Neuf. Nue, amnésique, mais vivante.
Très agitée, elle est conduite à l'infirmerie de la préfecture de police de Paris... d'où elle s'échappe au bout de quelques heures.
Les analyses ADN et les photos révèlent son identité : il s'agit de la célèbre pianiste Milena Bergman. Mais c'est impossible, car Milena est morte dans un crash d'avion, il y a plus d'un an.
Rapahël, son ancien fiancé, et Roxane, une flic fragilisée par sa récente mise au placard, se prennent de passion pour cette enquête, bien décidés à éclaircir ce mystère : comment peut-on être à la fois morte et vivante ?

مجموعة من اثنتي عشرة قصة تتسم جميعها بحدث خارق للعادة، وتبحث عن معنى الحياة في اتصال الإنسان بها فوق الوضع. لاعب نابغة لكرة اليد أنهكه الإدمان، يعيش تجارب حسية خارقة، ورقة كراس تجوب شوارع تونس العاصمة في رحلة وجودية. مجموعة بشرية اتخذت من الصمت منهجا في الحياة. امرأة شاردة في مدينة تشيناي بالهند، حيث تختلط عليها مفاهيم الزمن و الحقيقي. أستاذ فيزياء بائس لم يحظ بوظيفة بعد تخرجه، يعاني من عطش دائم ويجد نفسه مدفوعا في رحلة غير مألوفة تقلب موازين حياته ... وغيرها من الشخصيات النابعة من الواقع اليومي التي تبحر في تجارب عميقة بحثا عن المعنى، فيلاطفها الأمل أحيانا بعد الخيبة