Par un de ces hier, vieux d'une éternité, par un de ces ailleurs distant d'un monde, par une de ces aubes qui soulèvent siècle et millénaire, il fut un temps pour le sacrifice, une époque nébuleuse de ténèbres, où par le meurtre des gosses, on veillait à apaiser la colère des dieux, je n'ai pas d'enfant, je n'ai pour offrande que mes mots, mes phrases brulées, calcinées dont la fumée je l'espère, remonte vers la demeure céleste, de Zeus, de Tanit et des anges oisifs. Si les dieux perpétuellement enragent, c'est qu'à chaque humaine naissance, ils perdent quelque chose d'eux même, une lumière, un souffle, une tentation, qu'on leur arrache plus qu'ils ne les donnent. Alors holdup les amis, allons trinquer et fêtons l'inespéré butin de nos jours et même celui inavouable de nos nuits.

الروايح اللي كانت تفوح مالمدينة، كانت تهز عروش القلب، شنية روايح؟ كان بنادم كي يتعدى كل دار يشم فيها ريحة تفولغ المخ .. دار تشم فيها ريحة معجون السفرجل بالقرفة وعود القرنفل، و ار ريحة الملاوي بزيت الزيتونة، ودار ريحة الكسكسي بالعصبان، ودار قاتو الدرع بالعطرشية، ودار ريحة الفريكاسي، ودار ريحة المبطن بالخرشف، ودار حلالم بالقديد، ودار ريحة المعقودة بالرنقة، وإلا ملوخية، وإلا مدفونة، بناضج، مدموجة، وساعة على ساعة ريحة البخور، وشق وداد، وإلا ريحة زليزية الحرقوس .. والخبز اللي كانو يطيبوه في الديار أنواع وأشكال عد وأغلط : خبز قمح، وخبز شعير، وخبز ذرة، وخبز مبسس، وخبز طابونة، وكسرة، وخبز غناي، وخبز فطير، وخبز أبراج، وخبز الشطيرة بالعظم، وخبز مالح بالدجاج والزوايد وإلا باللحم، إلخ .... يا حسرة يا زمان

Tout se fond, se confond et, à terme, s'effondre. Présent et passé se mêlent délibérément. Temps et espace se confrontent, perturbant mon atmosphère, bouleversant mon existence, et dévastant ma vie.
Je n'y suis plus. Je ne suis rien. Je me perds. Je m'oublie.
Je n'en peux plus.
Qui suis-je ?
Le présent s'effondre. Le passé s'installe.

Un conte traditionnel Tunisien. Cette retranscription s'inspire de versions de différentes conteuses Tunisiennes mais également des publications de l'Institut des Belles Lettres Arabes, dans les années 1940.

L'histoire est écrite en arabe Tunisien et en français pour un plaisir de lecture dans les deux langues. L'arabe Tunisien est la langue parlée en Tunisie. Il a véhiculé ce conte jusqu'à nous. Le sens de la lecture en arabe, de droite à gauche, à été choisi, car il participe à vous plonger dans l'univers de ce conte.

آاااااي عندي وجيعة وجيعـة تشـوي، تشوشـط، تقرص، تسـطر، تـدڤ، تحـرق. قالـولي حريّة، قلتلهـم ربطيّـة وحبس بحكـم مؤبّد, عالم مدردر، مزفطر، رهدان، سكبان، واطي، مخاوز، دوني … عالم سيّب ضبوعتو، ليل هيّج ذيوبتو. مغاغـر بحنوشـاتهم، بحـورات ببالّعاتهـم، صحـاري بعواصفهـم، قوايـل بشـواطنهم، وانـا نتفـرج ونبلـع ونغص. نحب نحمر ونحرقص وندبّغ، نحب نكحل ونَصبغ ونتصّدر، نحب نبكي ونصيح ونعيّط، نحب نفرح ونغنّي ونشطح، نحب نكس! نحب ندڤدڤ واللي يجي قدامي نمشيه زيزي، يا دنيا وينك توّحشتو زينك .... جاوبنـي، كلمنـي، عنّقنـي، أمسـحلي دمعتـي، طبطبـلي عـلى كتفـي وقـلي علاش؟ تـي عـلاش يصـر فيّا هـذا الـكل؟

Raouf Medelgi : " l'heure où la désillusion s'empare de chacun et s'enracine de plus en plus dans le cœur du Tunisien, où la production littéraire post-révolution dépeint une société à la dérive, en proie au désenchantement et à la violence, Le Miracle de Méméti se place en porte-à-faux du pessimisme latent car si la situation est délicate, la foi en un avenir meilleur n'est pas impossible. "

على قشرة موز بدأت اليوم أكتب ردّا على حارس القفص الغبيّ، الذي ضحك مني البارحة وهو يقدّم لي الطّعام. و يشير اليّ ساخرا: يليق بك جلد القرد أيها الفتى. أنا لست الوحيد من البشر الدي يلبس جلد حيوان. كلّكم تلبسون جلود الذئاب والثعالب والنمور ... لكنّكم تكابرون. من يرفع الان اصبعه في اخر العالم ويفنّد كلامي هذا؟ لولا الحيوان و النّبات لبقيتم حفاة عراة كدود الجيف. ألم يلبس النبيّ يعقوب جلد نعجة ليباركه أبوه النبي اسحاق مكان أخيه عيسو. و رغم تحيّله فانّ اسمه لم يحذف من أنطولوجيا الأنبياء؟ انظروا ذلك الرجل الذي يسرق صوف النّعجة. و يحوّله معطفا أسود، حتى يضلل العدالة ويمسح اثار جريمته. ثمّ يدخل قاعة مكتظّة بالبشر ليحاضر عن الانسان والحداثة والقيم

وسيلة بن عمّار أو وسيلة بورقيبة أو الماجدة أسماء شتّى لمُسَمّى وحيدٍ اختلفت حوله الحكايات وتراكمت بقوّة التخييل وألاعيب السرد حتّى غطّتْ طبقةً فوق أخرى وجهَ المرأة «الحقيقيّ» وكرّسَتْ صورتَها في مخيّلة الناس: شرّيرة تلاعبت بقلب «المُجاهد الأكبر» وغرزت أظفارها في جسد الدّولة الفتيّة بدسائسها ومؤامراتها. فأين تكمن الحقيقة؟ في الوجه أم في القناع؟ لا أحد تجرّأ على الإجابة، حتّى «الماجدة» نفسُها لاذت بالصّمت، ولعلّها أُكرهت عليه. لكنّ أميرة غنيم ضرَبَتْ في جغرافيا الصّمت ووضعَتْ مِشْرَط الفنّ بين الوجه وقِناعه فقارعَت التخييلَ بالتخييلِ واسْتَنْطَقت المرأةَ وأنطَقَتها

Ce livre raconte l'histoire de Nadia, une jeune fille aux prises avec une double identité, naviguant entre les traditions de ses parents et la modernité de la France. À travers ses défis et conflits intérieurs, l'auteure explore les luttes des enfants d'immigrés qui tentent de s'adapter à deux cultures et les difficultés de retourner à leurs racines.

Il est un arbre totem fascinant. Dans ses branches coule la sève depuis plusieurs siècles. Il jouit de divers pouvoirs: il écoute et perçoit le ressenti et les pensées de ses visiteurs. Prompt à la répartie, il s'entretient avec eux. Sa mémoire foisonne d'histoires brillantes et d'anecdotes profondes, il est un conteur habile, mesuré et méthodique. Avec Zak, il noue une relation très particulière. Ce dernier, obsédé par une vengeance aveugle, est déterminé à en découdre avec une horde de sauvages responsables de la mort de son frère. Rien n'échappe à l'Olivier de la: promesse serait-il l'incarnation de la sagesse? Entre fiction et réalité, l'auteur, livre ici une autre facette de sa personnalité, s'autorise à déployer un imaginaire fantastique.

اندهشت ليلتها " أنكا " لما سمعت من الشاعر من اتّفاق أرادته الصدفة بينهما وبدا في عينيها الفرح المشوب بالحزن والخوف، وقامت للرقص كما يقتضي عملها وهي تقول : قم نرقص أيها الشاعر. فقال : حاضر سيّدتي وقد ذكّرتني بفيلم " الأمير والراقصة " لـ " مارلين مونرو " و " لورانس أوليفييه ". فضحكت أنكا قائلة : أعرف هذا الفيلم وأنت عندي أحسن من الأمير. فابتسم الشاعر قائلا : وأنت عندي أجمل من مارلين مونرو. وكان أن رمى برنسه جانبا وقام يراقصها على أنغام أغنية Ala la la la long لبوب مرلي، والملهى يعجّ بالزوار المنبسطين بين فريق جميل من الراقصات الحسناوات الكاسيات العاريات اللواتي كنّ يلمعن كالنجوم بين المؤثرات الصوتيّة والضوئيّة والديكور حتى خيّل إلى الشاعر أنه بين أولئك الفاتنات المتبرّجات كربّ الأرباب زيوس بين ربّات الرشاقة والجمال والفنون مثل أثينا وأرتميس وأفروديت رمز اللذّة والحياة

تفضح هذه الرّواية زيف المعتقدات المتحجّرة، وتُفكّك ألغام البطولات الكاذبة، فتضعنا مباشرةً أمام الإنسان المصاب بداء الإديولوجيّات المجنونة إذ يقتل كلّ من يخلخل الحقائق الثابتة في رأسه. إنّها تعود بنا إلى مائة سنة من تاريخ العالم، لننفخ على الجمرة المشتعلة تحت رماد الحروب، وما الحرب إلّا فكرةٌ مُحنّطةٌ في الرأس تُريحُ الإنسان، ولكنّها تنهشه حالما تطأ الأرض. - شوقي العنيزي