Pierre et Françoise forment un couple libre, observé avec admiration et jalousie par leur entourage. Françoise s'est prise d'affection pour une jeune femme qui vit à Rouen et peine à définir son avenir : Xavière. Elle décide de l'accueillir à Paris pour tenter de la guider.

Par son attitude désinvolte, Xavière va amener Françoise à s'interroger sur son existence et sa relation avec Pierre, afin d'assumer sa liberté et celle des autres.

يقولولي العالم هذا مزيان، يكذبوا علينا، العالم هذا ما يشبهليش ما عندوش بوسة الخالة إلي في كف يديا، لا الورد إلي على خديا، ما عندوش لمعت عينيا. ما عندوش السر إلي في رموش كل بنية، العالم هذا كذاب، ما تمشي فيه حتى نصيحة، كل يوم يعطيك طريحة و زيد يغزرلك بعين صحيحة، يلعب بيك، يبيعك و يضحك على شاريك. نحب نغني ما تسرقوش صوتي مني، نحب نطير مع الأطيار، نحب يهديولي نوار و مالرماد تشعل النار

زلزل الخبر أرجاء الضاحية الصغيرة ونشر فيها موجة من الفزع فهذا الصباح تم العثور على جثة نجوى فاتنة القرية غارقة في بحيرة إشكل. هكذا تنمو الحكايات كنباتات شيطانية، وتتعدّد الروايات، وينسلخ ماضي نجوى كورق حائط متهالك كاشفا عن حقائق مذهلة وتفاصيل كابوسية، نتعرّف من خلالها على كواليس ضاحية تجيد دفن الأسرار. تتجاوز إيناس العباسي أبعاد رواية التشويق العادية لتلقي بنا في عاصفة من الأسئلة الوجودية، لعلها محاكمة صامتة لنظام كامل

J'avais dix-sept ans, uniquement. J'avais des rêves, des ambitions … Je voulais terminer mes études, devenir enseignante, orner ma vie, visiter les musées, les îles et les pays. Je voulais être libre comme la mer, comme l'air, comme le vent! Je voulais être une femme indépendante. Je n'ai jamais aimé le sentiment d'être possédée. Mon désespoir était profond, si profond. Aux vacances d'été, tout était préparé. Je me résignais à mon destin. J'ai porté une robe blanche comme toutes les mariées.

شنوة تعمل في حياتك؟

سألوكمشي نهار اللّي ما عملتوش في حياتك؟

شنيّة القراية اللّي تمنيت تقراها و ما قريتهاش؟ شنية الخدمة اللّي تمنيت تخدمها و ماخدمتهاش ؟

شنوّة السبور اللّي تمنّيت راك ترانيتو في الصغرة سنين؟

شكون الانسان اللّي حبّيتو و ما حبّكش؟ شنيّة الريحة اللّي ترجّعك غشّير عمرو أربعة؟

شنوّة يخوّفك؟ شنوّة اللّحن اللّي كي تسمعو تخرج من سينتك؟ شنيّة الغناية اللّي تحسّها تحكي عليك؟

شنوّة السرّ اللّي تحشم بيه و قعد مخبي في وسطك و عمرك لا حكيتو لحد؟ كيفاش عاودت قمت بعد آخر تكسيرة تفتفتت فيها روحك؟

أناهو أكثر كتاب أثّر فيك؟

قدّاش من مرّة حسّيت روحك وحدك و انت بين العباد؟

شنوّة تعنيلك الحريّة وهل انّو لحمك يتقشعر كي تسمع السولاميّة؟ شنوة الفيلم اللّي بكيت فيه من جواجيك؟ شكون حبّك الأول؟ أحكيلي عليه و على خزرتو و لون عينيه؟

" Le Ciel reflète sa beauté sur la Mer
Il rougit, timide qu'il est !
Il pleut, fragile et si fier
Et parfois, froid et bleu ... Quelle Beauté ! "

ما بعد الثورة.. حكاية زينب، بنيّة "حومة" في ١٧ سنا، يزوّجوها عايلتها ( يبيعها الخو الكبير )، و من وقتها هي في رحلة بشعة تحكمها ناس شريرة و دم و إرهاب و بيع و شرا.. زينب ذكية تدفن مشاعرها وقتيّا، و توصل تولي "عشيقة" أمير ليبي، تدبر برشا فلوس، المهم الإرهابي اللي معاها يموت، و هي تروح لتونس بهوية جديدة و بعد برشا هم و وقت. في تونس، نتعرفو بشكل أعمق على رواسب ما كان عائلتها ( أم تاعبة و خو) ، حبً الطفولة غسان من عايلة متواضعة يقرا حقوق، و المحامي نجيب.

«Tu es entrée, par hasard, dans une vie dont je n'étais pas fier, et de ce jour-là quelque chose a commencé de changer. J'ai mieux respiré, j'ai détesté moins de choses, j'ai admiré librement ce qui méritait de l'être. Avant toi, hors de toi, je n'adhérais à rien. Cette force, dont tu te moquais quelquefois, n'a jamais été qu'une force solitaire, une force de refus. Avec toi, j'ai accepté plus de choses. J'ai appris à vivre. C'est pour cela sans doute qu'il s'est toujours mêlé à mon amour une gratitude immense.» Pendant quinze ans, Albert Camus et Maria Casarès échangent des lettres où jaillit toute l'intensité de leur amour. Entre la déchirure des séparations et les élans créateurs, cette correspondance met en lumière l'intimité de deux monstres sacrés au sommet de leur art.

وقفت زعمة نركّح في الباڨاج و أنا نركّح في عينيّ عليه قبل ما نطيرو، باش تبقى تصويرتو آخر حاجة في خيالي ، لقيتو مهبط عينيه في كتاب يقرا فيه، وقبل ما نرجع نقعد خزرلي من تحت المرايات و تبسمّلي تبسيمة دردعت القاعة ، و صوت المضيفة قالت ، شدّ بلاصتك و اكبس السنتورة، و أنا كبست السنتورة باش نطيحش في حبّو درباني و أنا أمّ زوز صغار، و كيف طرنا، طرت بالفرحة ووجهي حمار، حركت شعري بيدي، إشارة ليه باش يتلهى بيّ، و نتلهى بيه و يخمم فيّ ونخمم فيه، يمكن مازال يتبّع فيّ، و إلاّ هكا حسيت.

Ainsi parlait Zarathoustra est une œuvre philosophique magistrale. Elle a bouleversé la pensée de l'Occident. « Nietzsche démolit, il sape », disait Gide. Il remet définitivement l'homme en question. Poète-prophète, Zarathoustra se retire dans la montagne et revient parmi les hommes pour leur parler. Sa leçon essentielle : « Vouloir libère. » Son leitmotiv : rejeter ce qui n'est pas voulu, conquis comme tel, tout ce qui est subi. C'est le sens du fameux : « Deviens celui que tu es. » La vertu est souvent le droit du plus faible, elle paralyse tout, désir, création et joie. Le surhomme nietzschéen est celui qui a la plus grande diversité d'instincts qui s'opposent puissamment mais qu'il maîtrise.

 …  واليوم وقفت يا قمر تتأمل، وسألت روحك شنوة إلي فيا يكبل، وعلاش حاجتي تتعطل، وعلاش الدنيا ديما فيا تبهذل ؟

زعمة الدنيا تحب تنحيلك من بين يديك وتخليها بيك ؟ زعمة الدنيا عندها بونتو بيك تبهذل فيك ؟

زعمة الدنيا تفرز فيك من خلق ربي إلي دايرين بيك ؟ مسلمة في قريب لثمانية مليار، وتبع فيك من دار لدار، وعلى اليمين وعلى اليسار، وتقول إستنى أهيا، قمر منا ؟