يقولولي العالم هذا مزيان، يكذبوا علينا، العالم هذا ما يشبهليش ما عندوش بوسة الخالة إلي في كف يديا، لا الورد إلي على خديا، ما عندوش لمعت عينيا. ما عندوش السر إلي في رموش كل بنية، العالم هذا كذاب، ما تمشي فيه حتى نصيحة، كل يوم يعطيك طريحة و زيد يغزرلك بعين صحيحة، يلعب بيك، يبيعك و يضحك على شاريك. نحب نغني ما تسرقوش صوتي مني، نحب نطير مع الأطيار، نحب يهديولي نوار و مالرماد تشعل النار

تعتبر هذه النصوص إضافة حقيقية يجد فيها دارسو الشابي طلبتهم، ففيها من إشراق لغته، و مذهب أخيلته، و بديع صوره، ووقد أحزانه و مؤتلق و طنيته ما لا يدانى . إن الصورة الفنية عنده لا تقوم على المجاز و الاستعارة فقط كما هو الشأن في القديم، و انما تقوم الى ذلك على جماليات الأنظمة اللغوية ( الصوتية و الصرفية و النحوية) ، فمن خلال النظام الصوتي لكلمات الشاعر الشفافة تتبدى الحروف و المقاطع نغما لافتا كما يتبدى دور التعدد الصوتي في البنية الموسيقية ، و تتضح جماليات النظام الصرفي في الدور الجمالي للصيغ. أما جماليات النظام النحوي فتتجلى في بناء الجمل و خصائص تكوينها و المواقع النحوية للكلمات و أثر كل ذلك في بناء علاقات تركيبية جديدة، و من ثم فالصورة الفنية عند الشابي أوسع بكثير من المجاز و الاستعارة، و الموسيقى الشعرية أوسع بكثير من العروض

J'avais dix-sept ans, uniquement. J'avais des rêves, des ambitions … Je voulais terminer mes études, devenir enseignante, orner ma vie, visiter les musées, les îles et les pays. Je voulais être libre comme la mer, comme l'air, comme le vent! Je voulais être une femme indépendante. Je n'ai jamais aimé le sentiment d'être possédée. Mon désespoir était profond, si profond. Aux vacances d'été, tout était préparé. Je me résignais à mon destin. J'ai porté une robe blanche comme toutes les mariées.

شنوة تعمل في حياتك؟

سألوكمشي نهار اللّي ما عملتوش في حياتك؟

شنيّة القراية اللّي تمنيت تقراها و ما قريتهاش؟ شنية الخدمة اللّي تمنيت تخدمها و ماخدمتهاش ؟

شنوّة السبور اللّي تمنّيت راك ترانيتو في الصغرة سنين؟

شكون الانسان اللّي حبّيتو و ما حبّكش؟ شنيّة الريحة اللّي ترجّعك غشّير عمرو أربعة؟

شنوّة يخوّفك؟ شنوّة اللّحن اللّي كي تسمعو تخرج من سينتك؟ شنيّة الغناية اللّي تحسّها تحكي عليك؟

شنوّة السرّ اللّي تحشم بيه و قعد مخبي في وسطك و عمرك لا حكيتو لحد؟ كيفاش عاودت قمت بعد آخر تكسيرة تفتفتت فيها روحك؟

أناهو أكثر كتاب أثّر فيك؟

قدّاش من مرّة حسّيت روحك وحدك و انت بين العباد؟

شنوّة تعنيلك الحريّة وهل انّو لحمك يتقشعر كي تسمع السولاميّة؟ شنوة الفيلم اللّي بكيت فيه من جواجيك؟ شكون حبّك الأول؟ أحكيلي عليه و على خزرتو و لون عينيه؟

" Le Ciel reflète sa beauté sur la Mer
Il rougit, timide qu'il est !
Il pleut, fragile et si fier
Et parfois, froid et bleu ... Quelle Beauté ! "

ما بعد الثورة.. حكاية زينب، بنيّة "حومة" في ١٧ سنا، يزوّجوها عايلتها ( يبيعها الخو الكبير )، و من وقتها هي في رحلة بشعة تحكمها ناس شريرة و دم و إرهاب و بيع و شرا.. زينب ذكية تدفن مشاعرها وقتيّا، و توصل تولي "عشيقة" أمير ليبي، تدبر برشا فلوس، المهم الإرهابي اللي معاها يموت، و هي تروح لتونس بهوية جديدة و بعد برشا هم و وقت. في تونس، نتعرفو بشكل أعمق على رواسب ما كان عائلتها ( أم تاعبة و خو) ، حبً الطفولة غسان من عايلة متواضعة يقرا حقوق، و المحامي نجيب.

«Tu es entrée, par hasard, dans une vie dont je n'étais pas fier, et de ce jour-là quelque chose a commencé de changer. J'ai mieux respiré, j'ai détesté moins de choses, j'ai admiré librement ce qui méritait de l'être. Avant toi, hors de toi, je n'adhérais à rien. Cette force, dont tu te moquais quelquefois, n'a jamais été qu'une force solitaire, une force de refus. Avec toi, j'ai accepté plus de choses. J'ai appris à vivre. C'est pour cela sans doute qu'il s'est toujours mêlé à mon amour une gratitude immense.» Pendant quinze ans, Albert Camus et Maria Casarès échangent des lettres où jaillit toute l'intensité de leur amour. Entre la déchirure des séparations et les élans créateurs, cette correspondance met en lumière l'intimité de deux monstres sacrés au sommet de leur art.

وقفت زعمة نركّح في الباڨاج و أنا نركّح في عينيّ عليه قبل ما نطيرو، باش تبقى تصويرتو آخر حاجة في خيالي ، لقيتو مهبط عينيه في كتاب يقرا فيه، وقبل ما نرجع نقعد خزرلي من تحت المرايات و تبسمّلي تبسيمة دردعت القاعة ، و صوت المضيفة قالت ، شدّ بلاصتك و اكبس السنتورة، و أنا كبست السنتورة باش نطيحش في حبّو درباني و أنا أمّ زوز صغار، و كيف طرنا، طرت بالفرحة ووجهي حمار، حركت شعري بيدي، إشارة ليه باش يتلهى بيّ، و نتلهى بيه و يخمم فيّ ونخمم فيه، يمكن مازال يتبّع فيّ، و إلاّ هكا حسيت.

Ainsi parlait Zarathoustra est une œuvre philosophique magistrale. Elle a bouleversé la pensée de l'Occident. « Nietzsche démolit, il sape », disait Gide. Il remet définitivement l'homme en question. Poète-prophète, Zarathoustra se retire dans la montagne et revient parmi les hommes pour leur parler. Sa leçon essentielle : « Vouloir libère. » Son leitmotiv : rejeter ce qui n'est pas voulu, conquis comme tel, tout ce qui est subi. C'est le sens du fameux : « Deviens celui que tu es. » La vertu est souvent le droit du plus faible, elle paralyse tout, désir, création et joie. Le surhomme nietzschéen est celui qui a la plus grande diversité d'instincts qui s'opposent puissamment mais qu'il maîtrise.

 …  واليوم وقفت يا قمر تتأمل، وسألت روحك شنوة إلي فيا يكبل، وعلاش حاجتي تتعطل، وعلاش الدنيا ديما فيا تبهذل ؟

زعمة الدنيا تحب تنحيلك من بين يديك وتخليها بيك ؟ زعمة الدنيا عندها بونتو بيك تبهذل فيك ؟

زعمة الدنيا تفرز فيك من خلق ربي إلي دايرين بيك ؟ مسلمة في قريب لثمانية مليار، وتبع فيك من دار لدار، وعلى اليمين وعلى اليسار، وتقول إستنى أهيا، قمر منا ؟

كلّما صُغْتُ بالدَّمعِ والتَّنْهِدَاتِ مَعْنى
تَبَسَّمَ وَعْدٌ
وَعَادَتِ الرّوحُ
لِجِسْمِ شقيّ
أَثْقَلَتْهُ الوُعُود
هُوَ حُبُّهَا
يبذُرُ في الشَّعْرِ مَفْرَدَاتِ الوُجُود
فَتَحْلُو الْكِتَابَةُ
وَلا أَسْأَلُ عَمَّا تَحِيكُ أَيَّامِي وَعُمْرِي مِنْ صُنُوفِ العَذَابُ
لأني
نَقَعْتُ
في الحِبر
قلبي
فَذَابْ

Une jeune femme dans une situation tragique écrit à l'homme qu'elle a aimé passionnément, depuis l'enfance, pour lui rappeler son histoire : de leurs trois nuits d'amour est né un enfant qu'elle a élevé seule. Elle cherche à renouer le fil de leur relation. Mais son ancien amant est un brillant séducteur, un écrivain qui jouit égoïstement des plaisirs de la vie. Pour lui, elle n'est qu'une femme parmi d'autres ; pour elle, il est tout. Peut-il se souvenir d'elle ? Dans cette poignante nouvelle, publiée en 1922, Zweig analyse les psychologies féminine et masculine avec une acuité rare. Entre amour et oubli, plaisir physique et profondeur spirituelle, cette histoire d'obsession amoureuse, cruelle et crue, est d'une stupéfiante modernité.