في المحصلة، الحياة أسطورة نبتدعها لنبرر وجودنا، وفي محصلة شبيهة فإن جنوحنا نحو ضرورة تبرير هذا الوجود هي سره والإثبات الوحيد على كينونته، أي على وجودنا

" Le Ciel reflète sa beauté sur la Mer
Il rougit, timide qu'il est !
Il pleut, fragile et si fier
Et parfois, froid et bleu ... Quelle Beauté ! "

ما بعد الثورة.. حكاية زينب، بنيّة "حومة" في ١٧ سنا، يزوّجوها عايلتها ( يبيعها الخو الكبير )، و من وقتها هي في رحلة بشعة تحكمها ناس شريرة و دم و إرهاب و بيع و شرا.. زينب ذكية تدفن مشاعرها وقتيّا، و توصل تولي "عشيقة" أمير ليبي، تدبر برشا فلوس، المهم الإرهابي اللي معاها يموت، و هي تروح لتونس بهوية جديدة و بعد برشا هم و وقت. في تونس، نتعرفو بشكل أعمق على رواسب ما كان عائلتها ( أم تاعبة و خو) ، حبً الطفولة غسان من عايلة متواضعة يقرا حقوق، و المحامي نجيب.

المدينة مشروع أؤمن به أريده أن يتحقق وسيكون ملاذا لي ولأمثالي ... همست بعد صمت : حتى وإن كان حلما ... أليس من حقي أن أحلم وأن أحب وأن يكون لي حبيب وأطفال ينادونني " أمي " ... أود أن أعيش ... أن أفرح وأخرج وأتجول في أريحية وأمان ... أتعبني النهار وأقنعته ودواؤه ... لا تهمني البقع البنية التي تغمر وجهي ... بين أضلعي يخفق قلب يهفو إلى التشبث بالحياة ومعانقة الوجود وإن كانت ساعات الليل قليلة فهي أرحم من ضياء النهار

«Tu es entrée, par hasard, dans une vie dont je n'étais pas fier, et de ce jour-là quelque chose a commencé de changer. J'ai mieux respiré, j'ai détesté moins de choses, j'ai admiré librement ce qui méritait de l'être. Avant toi, hors de toi, je n'adhérais à rien. Cette force, dont tu te moquais quelquefois, n'a jamais été qu'une force solitaire, une force de refus. Avec toi, j'ai accepté plus de choses. J'ai appris à vivre. C'est pour cela sans doute qu'il s'est toujours mêlé à mon amour une gratitude immense.» Pendant quinze ans, Albert Camus et Maria Casarès échangent des lettres où jaillit toute l'intensité de leur amour. Entre la déchirure des séparations et les élans créateurs, cette correspondance met en lumière l'intimité de deux monstres sacrés au sommet de leur art.

وقفت زعمة نركّح في الباڨاج و أنا نركّح في عينيّ عليه قبل ما نطيرو، باش تبقى تصويرتو آخر حاجة في خيالي ، لقيتو مهبط عينيه في كتاب يقرا فيه، وقبل ما نرجع نقعد خزرلي من تحت المرايات و تبسمّلي تبسيمة دردعت القاعة ، و صوت المضيفة قالت ، شدّ بلاصتك و اكبس السنتورة، و أنا كبست السنتورة باش نطيحش في حبّو درباني و أنا أمّ زوز صغار، و كيف طرنا، طرت بالفرحة ووجهي حمار، حركت شعري بيدي، إشارة ليه باش يتلهى بيّ، و نتلهى بيه و يخمم فيّ ونخمم فيه، يمكن مازال يتبّع فيّ، و إلاّ هكا حسيت.

على غرار الملاحم الشعرية الكبرى, يسعى الشاعر في الصفر إلى إعادة تصوير السعي الإنساني المحموم و المأساوي نحو كشف كنه الوجود. الصفر : بحث عن فجر المنطلق والأس الأول وعلة العلل. مزيج فريد بين شاعرية المسير وتراجيدية المواقف

Ainsi parlait Zarathoustra est une œuvre philosophique magistrale. Elle a bouleversé la pensée de l'Occident. « Nietzsche démolit, il sape », disait Gide. Il remet définitivement l'homme en question. Poète-prophète, Zarathoustra se retire dans la montagne et revient parmi les hommes pour leur parler. Sa leçon essentielle : « Vouloir libère. » Son leitmotiv : rejeter ce qui n'est pas voulu, conquis comme tel, tout ce qui est subi. C'est le sens du fameux : « Deviens celui que tu es. » La vertu est souvent le droit du plus faible, elle paralyse tout, désir, création et joie. Le surhomme nietzschéen est celui qui a la plus grande diversité d'instincts qui s'opposent puissamment mais qu'il maîtrise.

 …  واليوم وقفت يا قمر تتأمل، وسألت روحك شنوة إلي فيا يكبل، وعلاش حاجتي تتعطل، وعلاش الدنيا ديما فيا تبهذل ؟

زعمة الدنيا تحب تنحيلك من بين يديك وتخليها بيك ؟ زعمة الدنيا عندها بونتو بيك تبهذل فيك ؟

زعمة الدنيا تفرز فيك من خلق ربي إلي دايرين بيك ؟ مسلمة في قريب لثمانية مليار، وتبع فيك من دار لدار، وعلى اليمين وعلى اليسار، وتقول إستنى أهيا، قمر منا ؟

Une jeune femme dans une situation tragique écrit à l'homme qu'elle a aimé passionnément, depuis l'enfance, pour lui rappeler son histoire : de leurs trois nuits d'amour est né un enfant qu'elle a élevé seule. Elle cherche à renouer le fil de leur relation. Mais son ancien amant est un brillant séducteur, un écrivain qui jouit égoïstement des plaisirs de la vie. Pour lui, elle n'est qu'une femme parmi d'autres ; pour elle, il est tout. Peut-il se souvenir d'elle ? Dans cette poignante nouvelle, publiée en 1922, Zweig analyse les psychologies féminine et masculine avec une acuité rare. Entre amour et oubli, plaisir physique et profondeur spirituelle, cette histoire d'obsession amoureuse, cruelle et crue, est d'une stupéfiante modernité.

إن مشاعرنا جزء منا إذا أخفيناها أخفينا جزء من شخصيتنا، أنا كبت مشاعري بما يكفي إلى أن تحولت إلى خلايا سرطانية قد تودي بحياتي، بما أني الآن هنا، على الحافة بين الموت والحياة، قررت أن ألفظ كل ما ينهشني من الداخل، أن أتقيأ هزائمي وانكساراتي، أن أتحرر من مشاعري الدفينة القاتلة، قررت أن أشفى من مرضي، لن يطالني الموت هذه المرة، سأسرق عمرا جديدا من فكه

أول ما يتناهى إلى أنفسنا عند سماع اسمه، مسلسل الخطاب على الباب الشهير، و بالتأكيد ڨمرة سيدي محروس، منامة عروسية و غيرها من المسلسلات الناجحة !

لكن سي علي اللواتي في الحقيقة، بالإضافة إلى كتابة سيناريوات الأعمال الدرامية،  شاعر، و مؤلف مسرحي 

و رسام، و سبق له نشر العديد من الكتب و اليوم نكتشف له رواية شديدة الإمتاع بلغة عامية افتقدناها كثيرا و ستثير فينا الشجن.