"Qu'est-il resté des agonisants du Cambodge ? Une grande photo de la star américaine tenant dans ses bras un enfant jaune. Qu'est-il resté de Tomas ? Une inscription : Il voulait le Royaume de Dieu sur la terre. Qu'est-il resté de Beethoven ? Un homme morose à l'invraisemblable crinière, qui prononce d'une voix sombre : "Es muss sein !" Qu'est-il resté de Franz ? Une inscription : Après un long égarement, le retour. Et ainsi de suite, et ainsi de suite. Avant d'être oubliés, nous serons changés en kitsch. Le kitsch, c'est la station de correspondance entre l'être et l'oubli."

Olga, trente-huit ans, un mari, deux enfants. Un bel appartement à Turin, une vie faite de certitudes conjugales et de petits rituels. Quinze ans de mariage. Un après-midi d'avril, une phrase met en pièces son existence. L'homme avec qui elle voulait vieillir est devenu l'homme qui ne veut plus d'elle. Le roman d'Elena Ferrante nous embarque pour un voyage aux frontières de la folie.

حد ما يعرف وين يهزني التخمام و لا فاش نخمم و إلا سر الضحكة لي نضحكها بيني و بين روحي كي نصنع فيلم و نشيخ بيه، كي نتذكر نهار موش عادي كنت ناسيتو، و قداه أحلام و أمنيات تهبطلي في الليل و الحكايات ألي صارت بالحق و الأخرى لي مازالت جرد سيناريوات. حد ما يعرفني خلفي...

ساعات نغزر للمراية و نحاول نفهم لي نرى فيه زعمة حقيقة ولا منام؟ نحل عينيا مليح... لا مانيش نحلم. هذا وجهي إلي في المراية أما مذبال و كل شيء فيه متبدل و خزرتي ما تتفهمش...

نحن لن نستطيع أن نفرق بين الموت و الحياة. إن كانت الحياة شبيهة بالموت إلى هذه الدرجة و إن كنا سنمر بكل ما مررنا به حتى نبلغ الموت في النهاية فلماذا لا نختصر كل ذلك، لماذا علينا أن نقاوم ما لا يقاوم، لن نستطيع أن نميز الخبيث من الطيب ولا أن نفرق بين الحقيقة و الخيال و لا أن نهزم ما لا يهزم و لا أن نكون أكثر قيمة من الحيوان. لن نستطيع تجاوز لعناتنا الخاصة فكيف لنا أن نتجاوز لعنة كلعنة هذه الرواية؟

انها الدعوة الأحقر دعوة التجرد من الشجاعة، دعوة الخلاص الزائف.. تطبيق شائن لعبارة "فليكن ما يكون

الرواية تحلل علاقات الحب والإخلاص المعقدة. إنها قصة حب الأخوين كان حبًا نادرًا وإخلاصًا نادرًا، وفي الوقت نفسه، قصة فقدان وإحساس بالوحدة

جومبا لاهيري كاتبة أمريكية هندية الأصل. لديها قدرة استثنائية على تقمّص الشخصيات، ويد بارعة في تفكيك الخيوط المتشابكة بدوافعهم الفردية وتواريخهم

Résumé :

Il se passe quelque chose d'anormal. Les dix personnes conviées sur l'ïle du Soldat en ont la certitude. Pourquoi leur hôte est-il absent ? Soudain, une voix s'élève, accusant d'un crime chaque invité. Commence alors une ronde mortelle, rythmée par les couplets d'une étrange comptine...

"Ce sont eux qui sont beaux. J'ai eu tort ! Oh ! comme je voudrais être comme eux. Je n'ai pas de corne, hélas ! Que c'est laid, un front plat. Il m'en faudrait une ou deux, pour rehausser mes traits tombants. Ça viendra peut-être, et je n'aurai plus honte, je pourrai aller tous les retrouver. Mais ça ne pousse pas ! (Il regarde les paumes de ses mains.) Mes mains sont moites. Deviendront elles rugueuses ? (Il enlève son veston, défait sa chemise, contemple sa poitrine dans la glace.) J'ai la peau flasque. Ah, ce corps trop blanc, et poilu ! Comme je voudrais avoir une peau dure et cette magnifique couleur d'un vert sombre, une nudité décente, sans poils, comme la leur !"

Istanbul, en cet hiver 1591, est sous la neige. Mais un cadavre, le crâne fracassé, nous parle depuis le puits où il a été jeté. Il connaît son assassin, de même que les raisons du meurtre dont il a été victime : un complot contre l'Empire ottoman, sa culture, ses traditions, et sa peinture. Car les miniaturistes de l'atelier du Sultan, dont il faisait partie, sont chargés d'illustrer un livre à la manière italienne ... 

بات الجميع فجأةً منتبهين لما يحدث أنها فعلاً محاكمة و يجب أخذها ببعض الجدية، و لعل فيها ما يقال فوائد و تمائم تحتاج إلى تفكيك موجه كأعلامنا في خطابات سلطتنا البهية في الأعياد الوطنية 

احضرت القرود الهائجة المتهم الذئب الى قفص الإتهام و هي تقفز في سعادة ضاربة إياه كمن يجرب أحلاماً كانت مستحيلة. كان الذئب يمشي على مهل غير آبه بما يحيط به في وقار زاده لون وبره الأسود من إشعاع النجمة الرمادية على جبينه تألقاً

" امرأة رجل آخر وزوج تحت السرير" لفيودور دوستويفسكي - ترجمة د. علي المخلبي