حد ما يعرف وين يهزني التخمام و لا فاش نخمم و إلا سر الضحكة لي نضحكها بيني و بين روحي كي نصنع فيلم و نشيخ بيه، كي نتذكر نهار موش عادي كنت ناسيتو، و قداه أحلام و أمنيات تهبطلي في الليل و الحكايات ألي صارت بالحق و الأخرى لي مازالت جرد سيناريوات. حد ما يعرفني خلفي...

ساعات نغزر للمراية و نحاول نفهم لي نرى فيه زعمة حقيقة ولا منام؟ نحل عينيا مليح... لا مانيش نحلم. هذا وجهي إلي في المراية أما مذبال و كل شيء فيه متبدل و خزرتي ما تتفهمش...

Qu'est-ce que c'est bon d'écrire : Un désir pur et beau qui nous fait quitter ce monde pour rejoindre un autre, un monde refoulé, où la passion règne et où l'inachevé prime.

Plongez dans un univers où la découverte de soi se mêle à la société moderne, à travers des thèmes aussi riches que la rédemption, l'éthique, et le rôle crucial de la femme dans notre monde. Laissez-vous emporter par la poésie philosophique et la métaphysique qui transcendent ce roman, et explorez les méandres de la parapsychologie d'une manière à la fois fascinante et éclairante.

Ceux qui souhaitent plonger dans la culture et les mentalités apparentes ou sous-jacents du Tunis séculaire et de ses réminiscences vont trouver dans «Nouba» de quoi se régaler ; car il s'agit d'un tableau mouvant, toujours vivant, du vivre ensemble proverbial d'un petit melting-pot dont se dégage une âme à la fois unie et plurielle, une atmosphère sociale, musicale diverse mais canalisée par des cadres ancestraux.
Les personnages sont si bien dessinés qu'on pourrait les percevoir, les apercevoir, les suivre et deviner sous leurs apparences les non-dits de leurs personnalités, de leurs actions. Ils ne sont pas toujours disposés à respecter les codes mais l'auteur les situe en permanence dans une démarche logique, esthétique et finalement passionnante à suivre.

Je prends mon envol au rythme des rimes ** Poussée par la résonnance des mots ** Aucun point n'arrête mes phrases ** Rien ne fait ployer mon verbe ** Ni prophètes, ni anneaux ** Le sourire au coin du cœur ** Deux colombes impriment le bas de mon dos ** Divinement imparfaite ** Imparfaitement divine ** Les chemins balisés ne peuvent draper ma peau ** Aux destins doucereux ** J'offre le sang de mes écorchures ** Telle une mer en rage ** Je ne tourne jamais la langue ** Je crache mes mots ** Aucun honneur ne traîne entre mes jambes ** Mon sein est nu ** Ma rose est savoureuse ** Mes racines sirotent ma terre ancestrale ** Mon âme emboîte les chemins du monde ** La liberté comme seul drapeau ..

Préparez-vous à plonger au cœur d'une histoire poignante qui dépeint le drame d'une famille déchirée par une vengeance absurde. Dans ce roman, les destins des personnages s'entrelacent de manière bouleversante, offrant une réflexion profonde sur les méandres de l'âme humaine. Une fiction authentique qui vous emportera dans un voyage inoubliable.

بغلاف أنيق للفنان التونسي عادل التليلي. وجاء على الغلاف الأخير أن هذا الكتاب يحتفي بالقدس عاصمة للثقافة العربية لسنة 2009 من خلال إضاءة جانب من المشهد الثقافي الفلسطيني عبر قراءات نقدية لنتاجات أسماء قديمة وجديدة عرفناها في زمن الثورة في بيروت و أخرى لمعت في مسار النضال الثقافي والسياسي الفلسطيني داخل الأرض المحتلة. و تطرق الكتاب في قراءته إلى أعمال عدد من رموز الثقافة الفلسطينية مثل غسان كنفاني، معين بسيسو، محمود درويش و فدوى طوقان، إلى جانب مبدعين آخرين في الأدب و السينما والفن التشكيلي مثل يحي يخلف، اكرم هنية، أحمد دحبور، عبد الحي مسلم، نصري حجاج، المتوكل طه، خالد درويش، و حنا أبو حنا

الحب لازمو يحررك، يزينك، يداؤيك، ينحيلك العقد، يضوي ثنيتك، يخليك ترقد وتقوم فرحانة، هو اليد اللي تطلعك الفوق وتحطك في مقام يليق بيك وتدزك القدام باش تخرج منك أحلى ما فيك

تقع الرواية فى 330 صفحة و تتحدث عن معاناة النساء وتحديدا الشابات في المجتمعات العشائرية والدينية والتي تجلد احلام الفتيات بكل ظلم..كما تتحدث عن الحزن والانكسار والتمرد والحب والخيبة وكسر القيود وأوجاع الوطن

وتعد الرواية صرخة انثوية وثورة على واقع مترهل بالمرارة وكتبت على هيئة مذكرات حملت في سطورها حكايا وأسرار وسرد سلس بدون ملل,  وبهذا يتسنى لكل الشباب قرآءتها دون التذمر من ثقل الأحداث

كلّما صُغْتُ بالدَّمعِ والتَّنْهِدَاتِ مَعْنى
تَبَسَّمَ وَعْدٌ
وَعَادَتِ الرّوحُ
لِجِسْمِ شقيّ
أَثْقَلَتْهُ الوُعُود
هُوَ حُبُّهَا
يبذُرُ في الشَّعْرِ مَفْرَدَاتِ الوُجُود
فَتَحْلُو الْكِتَابَةُ
وَلا أَسْأَلُ عَمَّا تَحِيكُ أَيَّامِي وَعُمْرِي مِنْ صُنُوفِ العَذَابُ
لأني
نَقَعْتُ
في الحِبر
قلبي
فَذَابْ