Qu'est-ce que c'est bon d'écrire : Un désir pur et beau qui nous fait quitter ce monde pour rejoindre un autre, un monde refoulé, où la passion règne et où l'inachevé prime.

يقول الكاتب: «أيقنت أنّ الشَّيْطَانَ عَلَيْنَا رَقِيب، فالشّياطين تُوَسَوسَ فِي هَذَا البَيتِ، في هذا الجسد وفي هذا العقل، تُنْهِكَهُ تُريد له الفناء، تُرِيدُ مِنهُ الوَفاءَ، تُبْعِدُ عَنهُ الإِيمَانَ ، تُرسلهُ لِمُقْبِرَةِ الرذائل، فأين الخلاص في الهلاك، في السَّلام، في الخضوع، في النُّفُورِ، فِي الصَّلاةِ؟ وَكَيفَ ذَلِكَ وَقد نَقض الوضوء وَجَفَّت الأَنْهَارُ وجهل التَيَمَّمُ فَالشَّيطانُ علينا رقيب»

أما الشيطان معتذرا ...! : «إن خطيئتك في الحب ليست من عمل الشيطان، فأنْتَ مَن فتح لِي تِلك النافذة للعبث بمشاعرك ، وَمَشاعِرُ قلبك كانت من بين تلك الأشياء المقدسة التِي عَبَثْتُ بها ، فاعتذر ليس لك بل لشيطاني الذي سكن روحك الظاهرة فكان معتَذِرا

Résumé :

Ses jours sont comptés. Mais quand on aime, on ne compte pas.

Lou est une fille ordinaire qui mène une vie monotone à souhait. Quand elle se retrouve au chômage, dans ce trou paumé de l'Angleterre dont elle n'est jamais sortie, Lou accepte un contrat de six mois pour tenir compagnie à un handicapé. Malgré l'accueil glacial qu'il lui réserve, Lou va découvrir en lui un jeune homme exceptionnel. Mais depuis l'accident qui l'a rendu tétraplégique, Will veut mettre fin à ses jours. Lou n'a que quelques mois pour lui redonner goût à la vie.

Je prends mon envol au rythme des rimes ** Poussée par la résonnance des mots ** Aucun point n'arrête mes phrases ** Rien ne fait ployer mon verbe ** Ni prophètes, ni anneaux ** Le sourire au coin du cœur ** Deux colombes impriment le bas de mon dos ** Divinement imparfaite ** Imparfaitement divine ** Les chemins balisés ne peuvent draper ma peau ** Aux destins doucereux ** J'offre le sang de mes écorchures ** Telle une mer en rage ** Je ne tourne jamais la langue ** Je crache mes mots ** Aucun honneur ne traîne entre mes jambes ** Mon sein est nu ** Ma rose est savoureuse ** Mes racines sirotent ma terre ancestrale ** Mon âme emboîte les chemins du monde ** La liberté comme seul drapeau ..

مغامرة القراءة لنصوص قدت من واقع رحلة في المتخفي من أحوال الإنسان لا يتقن الترحال فيها إلا من خبر نفس هذا الكائن الذي جوهره أحاسيس متضاربة و إن كان ظاهره طين...

وليست هذه القصص مجرد نقل لمشاعر سماتها الصمت والخفاء بل تجلت ضاجة تريد الإنعتاق والتمرد فيتحرر المكبوت عبر الكتابة فنسمع النفس

تصدح بما خفي من الشعور ولأن التغيير قبل أن يتحقق كان قد ولد في رحم النفس ضالعا بهجرة الباطن تائقا إلى التعبير.

فقد ألفيت الشخصيات في هذا الكتاب صائتة فاتحة لعالم أفضل سماته حب الحياة بالارتماء في أحضان الجمال ... ولأن الكاتب له دراية بالنفس

البشرية رغم عنادها وتقلبها وتفلتها فقد بدا عارفا بأغوارها فأحسن تصويرها فنيا فضبط مختلف أحوالها ورصد شواردها ومال إلى فضحها أحيانا في لحظات ضعفها وكذا قوتها...

الحب لازمو يحررك، يزينك، يداؤيك، ينحيلك العقد، يضوي ثنيتك، يخليك ترقد وتقوم فرحانة، هو اليد اللي تطلعك الفوق وتحطك في مقام يليق بيك وتدزك القدام باش تخرج منك أحلى ما فيك

Le cimetière des livres oubliés 2 Tome 2

Dans la Barcelone des années 1920, un jeune écrivain éperdument amoureux accepte un mystérieux contrat avec un éditeur parisien, sans se douter que cela va le conduire à mettre en danger la vie des personnes qui lui sont chères. Parution en Babel du volume 2 de la saga «Le Cimetière des livres oubliés», qui a fait la notoriété de Carlos Ruiz Zafón.

كلّما صُغْتُ بالدَّمعِ والتَّنْهِدَاتِ مَعْنى
تَبَسَّمَ وَعْدٌ
وَعَادَتِ الرّوحُ
لِجِسْمِ شقيّ
أَثْقَلَتْهُ الوُعُود
هُوَ حُبُّهَا
يبذُرُ في الشَّعْرِ مَفْرَدَاتِ الوُجُود
فَتَحْلُو الْكِتَابَةُ
وَلا أَسْأَلُ عَمَّا تَحِيكُ أَيَّامِي وَعُمْرِي مِنْ صُنُوفِ العَذَابُ
لأني
نَقَعْتُ
في الحِبر
قلبي
فَذَابْ

"رواية تحملك من خلال شخصية حفيّظ في رحلة عبر تاريخ تونس في فترت الاستعمار و تحديدا فترة ما بين الحرب العالمية الأولى و قبيل استقلال تونس.. رواية تذكرنا برجال ضحوا بأعز ما لديهم من أجل وطنهم.. لكن هل رد لهم هذا الوطن الجميل؟" رؤوف الجمالي

الكتاب هذا ما يشبه لحتى كتاب قريتوه، كتاب باش يرجكم، باش يمسكم في الجواجي، باش يبدل نظرتكم للدنيا، ومكمش باش تخرجوا منو سالمين

"Qu'est-il resté des agonisants du Cambodge ? Une grande photo de la star américaine tenant dans ses bras un enfant jaune. Qu'est-il resté de Tomas ? Une inscription : Il voulait le Royaume de Dieu sur la terre. Qu'est-il resté de Beethoven ? Un homme morose à l'invraisemblable crinière, qui prononce d'une voix sombre : "Es muss sein !" Qu'est-il resté de Franz ? Une inscription : Après un long égarement, le retour. Et ainsi de suite, et ainsi de suite. Avant d'être oubliés, nous serons changés en kitsch. Le kitsch, c'est la station de correspondance entre l'être et l'oubli."