قعدت ساعة ساعة نتلمحها في فرح من بعید، تزيد ناري تلهب ونمرض ونروح عيني نقبل العزاء لين قرب وقت مرواحي للبلاد خاطر الخدمة اللي مشيت على خاطرها في القرية هذيكا قريب توفي. وقتها صارت المعجزة !

مانعرفش لوكاني معجزة والا رحمة من عند ربي باش يبردلي کنيني... المفيد اللي المرا اللي حبيتها تعارکت مع راجلها وبالتنر فیز خرج من سینتو و طلقها بالثلاث وبعدها ندم وكلى البصل وحب يرجعها. أما الشريعة واضحة في الحكاية هاذي، ما فا حتى راجل ينجم يرجع مرتو بعد ما طلقها بالثلاث كان لما تعرس براجل آخر. وجرات العادة والغرف بأنهم يعرسوا للمرا هذيكا بر اجل على ليلة وحدة ويحلف بيمين على شرفو أو يطلقها من غدوة. الراجل المحتل هذا اسمو التياس.

"J'étais, sans le savoir, un enfant heureux, relativement heureux, il est vrai. Mais ce n'était qu'une impression d'ensemble. Car ma vie, même alors, ne manquait pas de petits malheurs auxquels je n'arrivais pas à m'habituer. Il faut remonter à novembre 1944. J'avais treize ans." Jeff porte sur la lèvre un petit bec-de-lièvre que tout le monde nomme la "cicatrice". Une infirmité dont il ne connaît pas la cause et qui lui vaut moqueries et méchancetés de toutes sortes. Parce qu'il ne sait s'en défendre, il intériorise toute cette douleur, toutes ces blessures morales répétées. A cet âge si sensible, s'enfermant peu à peu, il souffre et fait souffrir ceux qui l'aiment sans réserve...

Jeune immigrée kurde, Esma porte une histoire familiale entachée de sang. Décidée à comprendre, elle retrace sur trois générations le lourd destin qui la lie à ses ancêtres ; des rives de l'Euphrate à l'Angleterre, quand l'émancipation et la quête de liberté se heurtent aux traditions, Esma démêle lentement les fils de l'amour et de la haine...

هل فعلها؟" و"ليبوريلا": قصّتان بديعتان للكاتب النمساوي ستيفان زفايغ، تكشفان عن الروابط الخفيّة بين الإنسانيّ والحيوانيّ وتضعان الإنسان وجهًا لوجه مع حقيقته الباطنة..

حد ما يعرف وين يهزني التخمام و لا فاش نخمم و إلا سر الضحكة لي نضحكها بيني و بين روحي كي نصنع فيلم و نشيخ بيه، كي نتذكر نهار موش عادي كنت ناسيتو، و قداه أحلام و أمنيات تهبطلي في الليل و الحكايات ألي صارت بالحق و الأخرى لي مازالت جرد سيناريوات. حد ما يعرفني خلفي...

ساعات نغزر للمراية و نحاول نفهم لي نرى فيه زعمة حقيقة ولا منام؟ نحل عينيا مليح... لا مانيش نحلم. هذا وجهي إلي في المراية أما مذبال و كل شيء فيه متبدل و خزرتي ما تتفهمش...

Résumé :

Ses jours sont comptés. Mais quand on aime, on ne compte pas.

Lou est une fille ordinaire qui mène une vie monotone à souhait. Quand elle se retrouve au chômage, dans ce trou paumé de l'Angleterre dont elle n'est jamais sortie, Lou accepte un contrat de six mois pour tenir compagnie à un handicapé. Malgré l'accueil glacial qu'il lui réserve, Lou va découvrir en lui un jeune homme exceptionnel. Mais depuis l'accident qui l'a rendu tétraplégique, Will veut mettre fin à ses jours. Lou n'a que quelques mois pour lui redonner goût à la vie.