حد ما يعرف وين يهزني التخمام و لا فاش نخمم و إلا سر الضحكة لي نضحكها بيني و بين روحي كي نصنع فيلم و نشيخ بيه، كي نتذكر نهار موش عادي كنت ناسيتو، و قداه أحلام و أمنيات تهبطلي في الليل و الحكايات ألي صارت بالحق و الأخرى لي مازالت جرد سيناريوات. حد ما يعرفني خلفي...

ساعات نغزر للمراية و نحاول نفهم لي نرى فيه زعمة حقيقة ولا منام؟ نحل عينيا مليح... لا مانيش نحلم. هذا وجهي إلي في المراية أما مذبال و كل شيء فيه متبدل و خزرتي ما تتفهمش...

"J'étais, sans le savoir, un enfant heureux, relativement heureux, il est vrai. Mais ce n'était qu'une impression d'ensemble. Car ma vie, même alors, ne manquait pas de petits malheurs auxquels je n'arrivais pas à m'habituer. Il faut remonter à novembre 1944. J'avais treize ans." Jeff porte sur la lèvre un petit bec-de-lièvre que tout le monde nomme la "cicatrice". Une infirmité dont il ne connaît pas la cause et qui lui vaut moqueries et méchancetés de toutes sortes. Parce qu'il ne sait s'en défendre, il intériorise toute cette douleur, toutes ces blessures morales répétées. A cet âge si sensible, s'enfermant peu à peu, il souffre et fait souffrir ceux qui l'aiment sans réserve...